Uchylenie mandatu karnego – podstawy i procedura
Uchylić mandat karny nie jest łatwo
Przed przyjęciem mandatu karnego należy się poważnie zastanowić, bowiem jego uchylenie jest o wiele trudniejsze niż złożenie podpisu na druczku mandatowym.
Przyjąć
mandat karny jest łatwo. W przypadku mandatu kredytowanego,
najczęściej chyba spotykanego, wystarczy pokwitować jego odbiór,
aby stał się prawomocny, co skutkuje obowiązkiem zapłaty
orzeczonej grzywny, a w razie braku zapłaty przymusowym
ściągnięciem.
Co
jednak w przypadku, gdy po przyjęciu mandatu uznamy, że zostaliśmy
niesłusznie ukarani? Możemy spróbować go uchylić.
Podstawy uchylenia mandatu
Uchylić
można jedynie mandat prawomocny.
Zależnie
od rodzaju mandatu karnego staje się on prawomocny:
1)
z chwilą uiszczenia grzywny funkcjonariuszowi, który ją nałożył
w drodze mandatu,
2)
z chwilą pokwitowania odbioru mandatu kredytowanego,
3)
z chwilą uiszczenia grzywny w przypadku mandatu zaocznego.
Prawomocny
mandat karny ulega uchyleniu w następujących przypadkach:
1)
jeżeli grzywnę nałożono za czyn niebędący czynem zabronionym
jako wykroczenie;
2)
jeżeli grzywnę nałożono na osobę, która popełniła czyn
zabroniony przed ukończeniem 17 lat lub niepoczytalną;
3)
jeżeli grzywnę nałożono na osobę działającą w ramach obrony
koniecznej lub w stanie wyższej konieczności;
4)
jeżeli grzywnę nałożono za wykroczenie, za które należałoby
orzec środek karny lub za wykroczenie wypełniające równocześnie
znamiona przestępstwa;
5)
w części przekraczającej dopuszczalną wysokość grzywny, jeżeli
mandatem orzeczono grzywnę w wysokości przekraczającej 500
złotych – gdy czyn wypełnia znamiona wykroczenia określone w
jednym przepisie ustawy albo 1000 złotych – gdy czyn wypełnia
znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach
ustawy, a także w innych wypadkach, gdy grzywna przekracza kwoty
określone w ustawie;
6)
a także gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z
Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą
przepisu prawnego, na postawie którego orzeczono grzywnę w drodze
mandatu albo potrzeba taka wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego.
Czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie
Jeżeli
mandat karny otrzymała osoba mająca ukończone 17 lat, poczytalna,
niedziałająca w ramach obrony koniecznej lub w stanie wyższej
konieczności, a Trybunał Konstytucyjny lub organ międzynarodowy
nie wydał korzystnego rozstrzygnięcia, to jedyną podstawą
uchylenia mandatu może być nałożenie grzywny w drodze mandatu za
czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie.
Czyn
niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie to zachowanie, które
nie tylko jest prawnie obojętne (jak np. chodzenie w dwóch lewych
butach), ale także takie, które choć jest karalne, to nie wypełnia
znamion „zwykłego” wykroczenia, a stanowi np. przestępstwo albo
przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.
Nie
ma jednak podstaw do uchylenia mandatu, jeżeli zostaniemy ukarani za
przekroczenie prędkości, a czyn zostanie zakwalifikowany jako
spożywanie alkoholu w miejscu publicznym, bowiem przekroczenie
prędkości jest wykroczeniem określonym w art. 92a Kodeksu
wykroczeń.
Jeżeli
natomiast otrzymamy mandat za chodzenie w miejscu publicznym we
wspomnianych dwóch lewych butach, to nawet gdy organ mandatowy
zakwalifikuje to zachowanie na podstawie konkretnego przepisu ustawy,
np. art. 97 Kodeksu wykroczeń, to mandat taki podlegałby uchyleniu,
bowiem obowiązujące prawo nie zakazuje noszenia dwóch lewych butów
(chyba, że o czymś nie wiemy).
Z uwagi na charakter omawianej
przesłanki uchylenia mandatu w postępowaniu w przedmiocie uchylenia
mandatu nie można podważać kwestii winy czy sprawstwa w zakresie
ustaleń faktycznych lub dowodzić całkowitego braku społecznej
szkodliwości czynu (tak D. S. Świecki, Metodyka pracy sędziego w
sprawach o wykroczenia).
Procedura uchylenia mandatu
Uchylenie
mandatu karnego następuje z urzędu lub na wniosek ukaranego, jego
przedstawiciela ustawowego, opiekuna prawnego albo organu, którego
funkcjonariusz nałożył grzywnę.
W
przypadku ukaranego, jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna
termin do złożenia wniosku wynosi 7 dni od uprawomocnienia się
mandatu (czyli od pokwitowania jego odbioru w przypadku mandatu
kredytowanego), za wyjątkiem wydania wskazanego powyżej orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego lub rozstrzygnięcia organu
międzynarodowego – w tym przypadku prawomocny mandat ulega
uchyleniu w każdym czasie.
W
przypadku wniosku organu nakładającego mandat oraz Sądu możliwość
uchylenia mandatu nie jest ograniczona terminem.
Organem
władnym do uchylenia mandatu jest Sąd właściwy do rozpoznania
sprawy, na którego obszarze działania została nałożona grzywna.
Możemy
zatem sami złożyć wniosek do właściwego Sądu o uchylenie
mandatu, pilnując 7 dniowego terminu. Jeżeli jednak termin nam
umknął to możemy złożyć wniosek o jego przywrócenie lub
zwrócić się do organu, który mandatem nas ukarał, aby z sam
takim wnioskiem wystąpił, być może w ten sposób uda nam się
skłonić ten organ do działania. koro mandat może być uchylony z
urzędu, to o nieprawidłowościach związanych z mandatem możemy
poinformować właściwy Sąd, co może być z kolei impulsem do
podjęcia przez Sąd czynności z urzędu.
W
przedmiocie uchylenia mandatu Sąd orzeka na posiedzeniu, w którym
udział prawo ma prawo uczestniczyć ukarany, organ nakładający
mandat a także pokrzywdzony – podmioty te powinny być zatem
zawiadomione o terminie posiedzenia.
Sąd
może przed wydaniem postanowienia zarządzić odpowiednie czynności
w celu sprawdzenia podstaw do uchylenia mandatu, np. może zażądać
od organu mandatowego dokumentacji w postaci notatki służbowej albo
wezwać i przesłuchać funkcjonariusza, który nałożył mandat
lub inne osoby, w tym ukaranego, pokrzywdzonego, czy choćby
uczestnika kolizji. Istnieje zatem możliwość ustalenia stanu
faktycznego, w tym konkretnego zachowania ukaranego, które było
przyczyną nałożenia nań mandatu.
Uwzględniając
wniosek o uchylenie mandatu Sąd mandat uchyla, w przeciwnym wypadku
wniosek oddala.
Postanowienie
Sądu w przedmiocie uchylenia mandatu jest niezaskarżalne.
Podstawa
prawna:
-
art. 95 – 102 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia,
-
art. 15-17, 47 § 1 Kodeksu wykroczeń
.